Błędy w remoncie łazienki – Jak ich uniknąć?

Remont łazienki, jako integralna część robót budowlanych, podlega rygorystycznym przepisom prawa budowlanego, w tym art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (tekst jednolity: Dz.U. 2023 poz. 682, z późn. zm.), który nakłada na inwestora i wykonawcę obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa użytkowania, higieny oraz ochrony przed wilgocią i zanieczyszczeniami. Norma PN-EN 12056-2:2001, dotycząca systemów kanalizacji grawitacyjnej wewnątrz budynków, określa zasady projektowania układów i obliczeń instalacji odprowadzających ścieki, co jest kluczowe dla zapobiegania awariom hydraulicznym i zapewnienia prawidłowego funkcjonowania systemu. W Rzeszowie, gdzie remonty łazienek są szczególnie częste w starszych budynkach wielorodzinnych i domach jednorodzinnych z lat 70. i 80. XX wieku, zaniedbanie norm takich jak PN-EN 14891:2017 (wyroby wodoszczelne stosowane pod płytki ceramiczne mocowane klejami) może prowadzić do poważnych konsekwencji, w tym kosztownych napraw, odpowiedzialności cywilnej na podstawie art. 415 Kodeksu cywilnego (Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93, tekst jednolity: Dz.U. 2023 poz. 1360, z późn. zm.) za szkody spowodowane wilgocią lub pleśnią, a nawet interwencji organów nadzoru budowlanego. Według raportów branżowych z 2024 roku, błędy w remontach łazienek generują dodatkowe koszty rzędu 3000–5000 zł za m² powierzchni, co w przypadku typowej łazienki o powierzchni 5 m² może wynieść nawet 15–25 tys. zł za pełną naprawę.

Niniejszy artykuł, opierając się na normach technicznych, przepisach prawa oraz praktycznych przykładach, analizuje pięć najczęstszych błędów popełnianych podczas remontu łazienki, wraz z zaleceniami, jak ich unikać, aby zapewnić trwałość, bezpieczeństwo i zgodność z obowiązującymi regulacjami.

1. Niewłaściwa hydroizolacja lub jej brak

Jednym z najbardziej rozpowszechnionych błędów w remontach łazienek jest zaniedbanie lub nieprawidłowe wykonanie hydroizolacji, co narusza wymagania art. 62 ust. 1 Prawa budowlanego, nakazującego utrzymanie obiektu w stanie zapewniającym ochronę przed wodą i wilgocią. Norma PN-EN 14891:2017 precyzuje wymagania dla wyrobów nieprzepuszczających wody stosowanych w postaci ciekłej pod płytki ceramiczne mocowane klejami, w tym testy wodoszczelności, przyczepności początkowej i po zanurzeniu w wodzie, oraz odporności na pękanie. Błąd ten, szczególnie częsty w Rzeszowie w budynkach z wielkiej płyty, gdzie stare instalacje sprzyjają infiltracji wilgoci, prowadzi do rozwoju pleśni, uszkodzeń strukturalnych ścian i podłóg, a w skrajnych przypadkach do zalania sąsiednich lokali, co może skutkować roszczeniami odszkodowawczymi na podstawie art. 433 Kodeksu cywilnego. Konsekwencje finansowe są znaczące – naprawa przecieków może kosztować 5000–10 000 zł, w zależności od zakresu zniszczeń.

Rozwiązanie: Stosować certyfikowane masy uszczelniające, takie jak AQUAFIN-2K/M+ firmy Schomburg, nakładane w co najmniej dwóch warstwach (każda o grubości 1–2 mm) z wtopioną siatką zbrojącą z włókna szklanego, zgodnie z zaleceniami producenta i normą PN-EN 14891:2017. Przed aplikacją podłoże musi być suche, czyste i zagruntowane, a prace powinny być wykonane przez certyfikowanego wykonawcę. W praktyce, w łazienkach o powierzchni mokrej (strefa prysznica, wanna), hydroizolacja powinna obejmować co najmniej 1,5 m wysokości ściany i całą podłogę, z wywijaniem na ściany na wysokość 10–15 cm. Regularne testy szczelności po aplikacji, np. poprzez zalanie powierzchni wodą na 24 godziny, zapobiegają ukrytym wadom.

2. Zły dobór materiałów

Nieprawidłowy wybór materiałów, w tym rur kanalizacyjnych czy płytek, narusza normę PN-EN 12056-2:2001, która wymaga stosowania elementów o odpowiedniej średnicy, spadku i odporności na korozję w systemach kanalizacji sanitarnej wewnątrz budynków. Błąd ten prowadzi do zatorów, przecieków i przyspieszonego zużycia instalacji, co w Rzeszowie, z uwagi na twardą wodę z sieci miejskiej, potęguje problemy z osadami wapiennymi. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego, materiały muszą zapewniać trwałość i bezpieczeństwo, a ich nieodpowiedni dobór może skutkować odpowiedzialnością deliktową wykonawcy. Koszty napraw, w tym wymiany rur, wynoszą średnio 2000–4000 zł za element instalacji.

Rozwiązanie: Unikać materiałów o wysokiej nasiąkliwości (powyżej 3% dla płytek zgodnie z PN-EN 14411:2016); wybierać płytki gresowe o niskiej absorpcji wody (poniżej 0,5%) i rury z tworzyw sztucznych (PVC-U lub PP) o średnicy nie mniejszej niż wymagana przez normę PN-EN 12056-2:2001 (np. 50 mm dla umywalki, 110 mm dla WC). Konsultacja z projektantem sanitarnym, oparta na obliczeniach przepływu ścieków według normy, zapewnia optymalny dobór. W praktyce, w łazienkach o intensywnym użytkowaniu, preferować materiały antybakteryjne z certyfikatem higienicznym PZH.

3. Błędy w wentylacji

Brak lub niewłaściwa wentylacja łamie normę PN-83/B-03430, która nakazuje zapewnienie minimalnego strumienia powietrza usuwającego wilgoć z łazienki (co najmniej 50 m³/h dla wentylacji mechanicznej w pomieszczeniach bez okna). W Rzeszowie, w budynkach z wentylacją grawitacyjną, błąd ten powoduje kondensację pary wodnej, rozwój pleśni i grzybów, co zagraża zdrowiu użytkowników i może prowadzić do roszczeń na podstawie art. 417 Kodeksu cywilnego za szkody zdrowotne. Koszty usuwania pleśni i renowacji wentylacji to 1000–3000 zł.

Rozwiązanie: Instalować systemy mechaniczne z wentylatorami osiowymi lub kanałowymi o wydajności zgodnej z PN-83/B-03430, wyposażonymi w kratki wywiewne i nawiewniki w drzwiach (przepływ 15–30 m³/h). W praktyce, stosować wentylatory z higrostatem, automatycznie włączające się przy wilgotności powyżej 60%, oraz regularnie czyścić kanały wentylacyjne co najmniej raz na rok.

4. Nieprawidłowy montaż armatury

Nieprawidłowy montaż armatury, w tym baterii i syfonów, narusza art. 62 ust. 1 Prawa budowlanego, wymagający szczelności instalacji, co prowadzi do przecieków i strat wody. Błąd ten, częsty przy samodzielnych remontach, skutkuje awariami i dodatkowymi kosztami 1500–2500 zł za naprawę.

Rozwiązanie: Zatrudnić certyfikowanego hydraulika z uprawnieniami SEP, stosować uszczelki silikonowe lub teflonowe oraz testować szczelność pod ciśnieniem 0,5 bara przez 24 godziny. W zgodzie z PN-EN 12056-2:2001, zapewnić odpowiedni spadek rur (min. 2%) i połączenia klejone lub wciskowe.

5. Brak planowania

Brak szczegółowego projektu, jak podkreśla PN-EN 12056-2:2001 w zakresie obliczeń hydraulicznych, prowadzi do chaosu wykonawczego i błędów strukturalnych. W Rzeszowie, w małych łazienkach (3–5 m²), to powoduje nieoptymalne rozmieszczenie elementów, zwiększając koszty o 20–30%.

Rozwiązanie: Tworzyć harmonogram z pomiarami 3D, konsultacją projektanta i symulacjami hydraulicznymi według normy. Używać oprogramowania jak AutoCAD do wizualizacji.

Podsumowanie

Unikanie błędów, zgodne z normami PN-EN 12056-2:2001, PN-EN 14891:2017 i PN-83/B-03430, zapewnia trwałość remontu, bezpieczeństwo i oszczędności, minimalizując ryzyko odpowiedzialności prawnej.

Planujesz remont łazienki? Skorzystaj z naszych usług i uniknij kosztownych błędów! Zadzwoń: 789 945 999 lub napisz biuro@bmhj.pl

Źródło, bibliografia

1. Norma PN-EN 12056-2:2001 – Systemy kanalizacyjne.

2. Norma PN-EN 14891:2017 – Wyroby wodoszczelne.

3. „Remonty bez tajemnic”, wyd. Murator, 2023.

4. Norma PN-83/B-03430 – Wentylacja w budynkach mieszkalnych.

5 najczęstszych błędów podczas remontu łazienki i jak ich uniknąć

Śledź nas

Menu

Kontakt